Toxoplasma انگلی با انتشار جهانی است که اولین بار در یک جونده آفریقایی به نام کتنوداکتیلوس گوندی توصیف شد و نام گونه خود را از این جونده گرفته است. میزبان نهایی این انگل گربه خانگی و انواع خاصی از دیگر اعضای گربه سانان هستند. اکثر عفونت های انسانی با توکسوپلاسما در بزرگسالان خوش خیم می باشند و به خودی خود بهبود می یابند اما کیست های نسجی ایجاد شده تا سالها در بدن شخص باقی می مانند.

شدیدترین نوع توکسوپلاسموزیس نوع مادرزادی آن است. در صورتیکه مادر قبلا”به عفونت مبتلا نشده باشد و در زمان حاملگی عفونت را کسب کند انگل در فاز حاد می تواند از جفت عبور کرده و باعث عوارض گوناگونی شود. کسب عفونت در سه ماهه اول جنینی ممکن است باعث سقط جنین شود. اما در سه ماهه دوم منجر به تولد نوزاد با نقایصی نظیر کلسیفیکاسیون مغز و به میزان کمتر هیدروسفالی و میکروسفالی می شود. اختلالات حرکتی با منشاء عصبی نیز شایع است.

عوارض غیر قابل برگشت بوده و نوزادانی که زنده می مانند با علائم عقب ماندگی دست به گریبانند. کسب عفونت در سه ماهه آخر معمولا” منجر به عوارض چشمی بعدی نظیر کوریورتینیت می شود. از این رو تشخیص عفونت در دوران حاملگی حایز اهمیت می باشد. امروزه از روش های ایمونوفلورسانس و الایزا جهت تشخیص آنتی بادی از نوع IgG و IgM ضد توکسوپلاسما استفاده می شود.

ضرورت استفاده از کیت توکسو پلاسما

کیت توکسو پلاسما برای تشخیص انگل T. gondii است که با چشم غیر مسلح قابل مشاهده نیست. در بیشتر انسانهای سالم، این عفونت ناشی از این انگل یا هیچ علامتی ایجاد نمی‌کند و یا منجر به یک بیماری خفیف مانند آنفولانزا می‌شود. این بیماری در سراسر جهان یافت می‌شود و در برخی از کشورها تا 60٪ از جمعیت را آلوده کرده است.

عفونت را می‌توان از طریق: خوردن غذای آلوده، به ویژه خوردن گوشت خام یا پخته نشده، مانند گوشت خوک و بره، خوردن میوه و سبزیجات که در خاک آلوده کشت می‌شوند تماس با خاک آلوده، نوشیدن آب آلوده، نوشیدن شیر آلوده، انتقال از مادر به فرزند یا هنگام پیوند عضو از فرد آلوده به سالم و گربه‌های وحشی و خانگی گرفت.

این انگل کیست‌های غیرفعال را در عضلات، مغز و چشم‌ها تشکیل می‌دهد. سیستم ایمنی بدن میزبان این کیست‌ها را خفته نگه می‌دارد اما در صورت فعال شدن کیستها، عوارض قابل توجهی را به خصوص در افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف ایجاد می‌کند، مانند افرادی که HIV / AIDS دارند، تحت شیمی درمانی، پیوند عضو انجام داده یا در داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مصرف می‌کنند.

 این بیماری می‌تواند بر سیستم عصبی و چشم تأثیر بگذارد و باعث سردرد، تشنج، سردرگمی، تب، آنسفالیت، از بین رفتن تعادل و تاری دید شود. هنگامی که یک زن در دوران بارداری آلوده شود، 30-40٪ احتمال انتقال عفونت به فرزند وجود دارد و می‌تواند باعث سقط جنین یا مرده‌زایی شود و یا منجر به عوارض شدید از جمله عقب ماندگی ذهنی، تشنج، نابینایی و بزرگ شدن کبد یا طحال و کاهش شنوایی شود.