گاز غیر استریل پرنون تولید شده توسط شرکت احسان طب سپاهان با الیاف تار و پدی و ۱۰۰ درصد پنبه دارای بیشترین میزان جذب مایعات است.

گاز غیر استریل و گاز استریل همواره برای تمیز کردن و پاک کردن و شستشوی زخم بکار می روند. اما سوال اینجاست که تفاوت نوع استریل با غیر استریل چیست؟

لازم به ذکر است در پاسخ به این سوال می بایست گفت که گاز طبی استریل در کارخانه استریل شده و مناسب برای خانه و مراکزی که شرایط استریل کردند ندارند می باشد.

اما گاز طبی غیر استریل با توجه به مقرون به صرفه تر بودن مناسب مراکزی است که قادر به استریل کردن هستند و با توجه به اینه این مراکز حجم بالایی گاز مصرف می کنند به همین دلیل گاز غیر استریل برای آنها به صرفه تر می باشد.

تاریخچه مراقبت از زخم

تاریخ التیام زخم به تعبیری تاریخ نوع بشر است. یکی از قدیمی ترین نسخه های خطی پزشکی که بشر شناخته است، یک لوح گلی است که قدمت آن به ۲۲۰۰ سال قبل از میلاد می رسد. این لوح، شاید برای اولین بار، «سه حرکت شفابخش» را توصیف می‌کند: شستن زخم‌ها، ساختن گچ و پانسمان زخم.

چیزی که قدیمی ها و مدرن های اولیه از آن به عنوان گچ یاد می کردند، معادل امروزی پانسمان زخم است. این گچ ها مخلوطی از موادی از جمله گل یا خاک رس، گیاهان و گیاهان بودند. برای محافظت و جذب ترشحات، گچ بر روی زخم ها اعمال می شد. یکی از رایج ترین مواد مورد استفاده در گچ، روغن بود. روغن ممکن است محافظتی در برابر عفونت داشته باشد زیرا باکتری ها در روغن رشد ضعیفی دارند و روغن از چسبیدن باند به عنوان یک پانسمان غیر چسبنده به زخم جلوگیری می کند.

یکی از جالب ترین محصولات شناخته شده مراقبت از زخم، آبجو بود. سومری ها حداقل ۱۹ نوع آبجو دم می کردند. نسخه جالبی برای التیام زخم که در فرهنگ بین النهرین توصیف شده است، بیان می کند: «سقز خز، سقز کاج، گز، گل مروارید، آرد از سویه اینیننو را با هم بکوبید. شیر و آبجو را در یک تابه مسی کوچک مخلوط کنید. پخش روی پوست؛ او را ببند تا بهبودی یابد.»

مصری ها ممکن است اولین مردمی باشند که از باند چسب استفاده کردند و مطمئناً اولین مردمی بودند که عسل را روی زخم ها زدند. عسل، گریس و پرز اجزای اصلی رایج ترین گچ مورد استفاده مصریان بود.

پرزهای ساخته شده از فیبر گیاهی احتمالاً به تخلیه زخم کمک می کند. ممکن است چربی و عسل از زخم در برابر عفونت محافظت کرده باشند. گریس ساخته شده از چربی حیوانی ممکن است مانعی در برابر باکتری ها باشد. در حالی که به نظر می رسد عسل یک عامل ضد باکتری موثر است، خواص درمانی بسیاری دارد. عسل هزاران سال است که استفاده می شود و هنوز هم بخشی از بسیاری از پانسمان های پیشرفته زخم است. عسل همچنین برای مراقبت از زخم در هند مدت‌ها قبل از زمان مسیح استفاده می‌شد و نشان می‌داد که فرهنگ‌های پزشکی جداگانه به‌طور تجربی به درمان موفق مشابهی رسیده‌اند.

مصریان زخم ها را با رنگ سبز رنگ می کردند. رنگ سبز نشان دهنده حیات است و رنگ سبز حاوی مس است که برای باکتری ها سمی است. هنگامی که بیشتر مردم به مصر باستان فکر می کنند، به اهرام و مومیایی ها فکر می کنند و هنر پیچیده کردن اجساد مردگان احتمالاً بر بانداژ زخم ها تأثیر گذاشته است. همچنین هنر جلوگیری از تجزیه با مومیایی کردن ممکن است به پیشرفت های اولیه در کنترل عفونت کمک کرده باشد.

یونانیان بر اهمیت پاکیزگی تاکید داشتند. آنها شستن زخم را با آب تمیز، اغلب ابتدا جوشانده، سرکه (اسید استیک) و شراب توصیه کردند. یونانی‌ها بین زخم‌های «تازه» یا حاد و غیر التیام‌بخش یا مزمن تفاوت قائل می‌شدند. یکی از گزیده‌های جالب از مجموعه بقراط در مورد التیام زخم این است: “برای یک زخم سرسخت، شراب شیرین و صبر بسیار کافی است.” شرح اولیه “چهار نشانه اصلی التهاب” – روبور، تومور، کالری و دولور (قرمزی، تورم، گرما و درد) – از رومیان آمده است.

در قرن هجدهم بود که جراحی به عنوان یک شاخه متمایز و قابل احترام از پزشکی در نظر گرفته شد. در قرن نوزدهم، تکنیک ضد عفونی کننده یک پیشرفت بزرگ بود. معرفی آنتی بیوتیک ها به کنترل عفونت ها و کاهش مرگ و میر کمک کرد.

در قرن ۲۰ ظهور درمان مدرن زخم بود. در حال حاضر، بیش از ۵۰۰۰ محصول مراقبت از زخم وجود دارد. بیشتر پانسمان های مدرن حاوی موادی مانند آلژینات ها، فوم یا کربوکسی متیل سلولز هستند که بسیار جاذب هستند.

پانسمان های انسدادی و پانسمان های نیمه انسدادی وجود دارد. فاکتورهای رشد، پانسمان های پیشرفته مبتنی بر عسل و پاک کننده های مبتنی بر اسید هیپوکلروس وجود دارد. بافت مهندسی زیستی، درمان فشار منفی و اکسیژن درمانی هایپرباریک روش درمان بسیاری از زخم های مزمن را تغییر داده است.

امروزه بیش از ۱۰۰۰ مرکز ترمیم زخم در ایالات متحده وجود دارد و ترمیم زخم به یک تخصص تبدیل شده است و برنامه های کمک هزینه تحصیلی در برخی از مراکز دانشگاهی ارائه می شود.

به طور خلاصه، اولین درمان زخم ۵ هزار سال پیش شرح داده شد. از آن زمان، اصول مختلف مراقبت از زخم از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است. برخلاف تعداد زیادی از اختراعات فناوری عمومی در طول ۱۰۰ سال گذشته، پیشرفت فراتر از شیوه های مراقبت از زخم باستانی یک پدیده اخیر است. دانستن جنبه های تاریخی درمان زخم (هم موفقیت ها و هم شکست ها) برای ادامه این پیشرفت و ارائه جهت های آینده ضروری است.

امروزه برای انواع زخم و سوختگی پانسمان مورد نظر با بهترین کارای وجود دارد و گاز غیر استریل یک نوع پانسمان است که بیشترین کاربرد و مصرف را در بیمارستانها دارد.